Celem artykułu jest zbadanie, czy akumulacja rezerw dewizowych była czynnikiem sprzyjającym procesom konwergencji i wzrostu gospodarczego w gospodarkach wschodzących. Realizację tego badania podzielono na dwa zadania badawcze: sformułowanie wiarygodnego wytłumaczenia relacji zachodzącej między akumulacją rezerw a konwergencją i wzrostem gospodarczym oraz przedstawienie mocniejszych dowodów empirycznych niż te oparte na prostej analizie korelacji i regresji. Zidentyfikowano cztery główne kanały oddziaływania akumulacji rezerw na wzrost PKB per capita: Keynesowski kanał pobudzania inwestycji, kanał podtrzymywania konkurencyjności międzynarodowej (związany z hipotezą o rekonstrukcji systemu z Bretton Woods), kanał oszczędnościowo­‑inwestycyjny (związany z ograniczonym dostępem do funduszy pożyczkowych) i kanał łagodzenia niekorzystnego wpływu słabości instytucjonalnych i niesprawności rynku na wzrost gospodarczy. Empiryczna analiza relacji między rezerwami dewizowymi a wzrostem PKB per capita pozwoliła sformułować trzy wnioski. Po pierwsze, akumulacja rezerw sprzyjała procesom konwergencji i wzrostu gospodarczego, niezależnie od przyjętego w analizie miernika rezerw. Po drugie, stwierdzono, że relacja ta była silniejsza w grupie krajów na wysokim i średnim poziomie rozwoju niż w grupie obejmującej wszystkie kraje. Po trzecie, ustalono, że akumulacja rezerw oddziaływała na wzrost gospodarczy nie tylko bezpośrednio przez podtrzymywanie konkurencyjności międzynarodowej, ale także innymi kanałami.